Een hondensledetocht in Noors Lapland: mijn eerlijke, persoonlijke ervaring

Ik sta in het pikkedonker, met om me heen het geblaf van honden en de doordringende stank van hondenpoep. Even denk ik aan thuis en de vertrouwde trein die ik diezelfde ochtend naar Schiphol heb genomen. Nu, zo’n twaalf uur later, ben ik in Noord-Noorwegen, in Camp Tamok. Ik sta op het punt om op een hondenslee te stappen voor een huskytocht. Om tijdens de hondensledetocht iets te kunnen zien, heb ik net als de andere bestuurders een lamp op mijn voorhoofd gekregen.

• Dit is mijn top 10 favoriete plekken in Noorwegen
• Hier vind je meer tips over je route naar Noorwegen
• Deze dingen vonden wij leuk om te doen in Noorwegen en hier reisgidsen en wandelgidsen voor Noorwegen
• Hier staan adresjes waar je fijn kunt overnachten in Noorwegen
• Op deze pagina vind je reizen naar Noorwegen van verschillende reisorganisaties en hier verzamel ik actuele kortingen en gratis extra’s

Hoe stuur je een hondenslee

Bjørn Tore, onze gids voor vanavond, geeft ons een paar korte instructies:

• Rem veel (vooral bergafwaarts), anders ligt je op de grond.
• Help de honden heuvelopwaarts door mee te steppen.
• Als je een probleem ziet aankomen (bijvoorbeeld een boompje), leun er dan van weg.
• Hou de honden die je slee trekken achter de slee voor je.
• Laat de slee nooit los als je valt, want dan ben je hem kwijt. De honden rennen gewoon door.

Twee voeten op de rem

De slee ligt nu nog vastgebonden aan een boom. Toch trekken de honden zo hard, dat hij af en toe al een stukje vooruit schokt. Ook als mijn ‘bijrijder’ erop is gaan zitten. En als ik met één voet op de rem ga staan. Ja, zelfs als ik met twee voeten vol op de rem ga staan. De vijf honden voor onze slee willen maar één ding: rennen. Ze blaffen, janken en trekken uit alle macht.

Ik snap niet echt hoe ik van problemen af kan leunen als ik met beide voeten op de rem in het midden van de slee moet staan. Maar tijd om dat na te vragen, is er niet. De sleeën worden losgemaakt en in een lange slinger glijden we de duisternis in. Hoewel de lamp op mijn voorhoofd verbazingwekkend veel licht geeft, vind ik het lastig om in het donker te zien waar de voorste twee honden van ‘mijn’ slee precies lopen. Sneeuwvlokjes en de damp van mijn adem in de kou belemmeren het zicht verder. Oog voor de omgeving heb ik niet – ik heb al mijn concentratie nodig om de voorste honden in de gaten te houden. Als ik niet voortdurend rem, lopen ze al gauw naast de slee voor ons, in plaats van erachter. Zelfs heuvelopwaarts, als we eigenlijk mee moeten steppen, moet ik ze afremmen.

Hijgende honden en krakende sneeuw

Ik besef dat mijn reis naar Noors Lapland nu al een stuk avontuurlijker is dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Koud heb ik het niet – dankzij mijn eigen warme kleren en de overall die we te leen hebben van Lyngsfjord Adventure, maar ook doordat ik de hele rit scherp en actief moet blijven. Na een tijdje lijken de honden wat uitgeraasd en krijg ik de smaak te pakken. Het schrapen van de rem maakt plaats voor soepel glijden, het hijgen van de honden en het kraken van de sneeuw. Ik voel me best trots: het is me toch gelukt. Zo had ik me een sledehondentocht voorgesteld. Ook aan het beeld dat de honden tijdens het rennen af en toe een poot optillen om in volle vaart te plassen of een bruine streep door de sneeuw te trekken, ben ik inmiddels gewend.

Maar dan leunen mijn bijrijder en ik allebei iets te enthousiast dezelfde kant op. Weg van een probleem dat we blijkbaar zagen, of misschien liep het pad gewoon een beetje scheef. Daar liggen we dan, languit in de poedersneeuw. Allebei houden we de slee stevig vast en met vier handen kunnen we hem net houden. Gelukkig komt er gauw hulp om ons weer op de slee te helpen. En weer is daar, ondanks de valpartij, dat trotse gevoel. Saamhorige trots, want het is mijn bijrijder en mij toch maar gelukt om de slee vast te houden!

Helemaal in het nu

Eenmaal weer aangekomen bij Camp Tamok stap ik een beetje wankel van de slee. Wat een avontuur. En wat een manier om de dagelijkse sleur meteen helemaal kwijt te zijn. De hondensledetocht was pittig, maar gaf achteraf gezien een enorme kick. Tijdens de rit was ik met mijn gedachten alleen maar bij het sleeën. “Achter de slee voor ons blijven.” “Niet de slee loslaten.” Meer bestond er niet. Andere dingen deden er niet meer toe. Geweldig om zo’n focus te ervaren!

Zelf ervaren? Dat kun je onder andere goed doen vanuit Tromsø. Dit is een handige website waar je veel outdoor-activiteiten bij elkaar vindt. Of boek hier een verblijf in Camp Tampok.

Ik werd uitgenodigd om winters Noord-Noorwegen te bezoeken voor Stralend Noorwegen.

Deze blogpost kan affiliatelinks bevatten. Als jij via zo’n link iets koopt of boekt, krijg ik een kleine vergoeding. Dit gebeurt anoniem en kost jou niets extra’s. Samenwerkingen en affiliatelinks stellen mij in staat om deze website te onderhouden en jou van informatie te blijven voorzien. Meer hierover lees je in mijn disclaimer/privacyverklaring.